جـلـوه‌ای از رخ معـشوق به ما تابـیده            نوری از جنس خدا در همه جا تابیده

مکّه روشن شده، خورشید حـرا تابیده            ای خـدیجـه پـدر فـاطمه آمد، صلوات

دست پُـر آمده امـروز محـمد صلوات

آمد از سمت حرا، نور نبوّت به جبین            آمد از سمت حرا، قـاری قـرآن مبـین

آمد از سمت حـرا، مرد پـیام آور دین            او که مسرور می‌آید، شده پیغـمبرمان

أشـهَـدُ أَنَّ مـحـمـد شده پـیـغـمـبـرمـان

او که از روز نخستین و ازل احمد شد            او که در غار حـرا، مـنتخب ایزد شد

شد حرا میکده‌اش، مستِ می سرمد شد            جبـرئیـل آمده و جام نـبـوّت در دست

تا که با خواندن قرآن نبی گردد مست

نزد او چهرۀ ابلیس حضیض است چقدر            وحی از غنچۀ لبهاش لذیذ است چقدر

این نبی نزد خداوند عزیز است چقدر            خاص بوده که به او سورۀ کوثر دادند

خوش بحالش، که به او حیدر صفدر دادند

او رسول است و شده حرف حسابش قرآن            هدیه‌اش بر همه توحید پرستان، ایمان

آمـده تـا که بـسـازد ز گِـل مـا انـسـان            مـا اگـر مـاه خـدا، مـاه مـحـرم داریـم

از سـر سـفـرۀ پیـغـمـبـر خـاتـم داریم

مصطفایی که به جز زجر ز کفار ندید            از یَـد بـولهـب مـکــه کــم آزار نـدیـد

دور خود یار، به جز حیدر کرار ندید            روی غمهاش به جز فاطمه مرهم نگذاشت

سنگ دشمن به لبش خورد، ولی کم نگذاشت

آمـده تا کـه بـتـی قـبـلـۀ مــردم نـشـود            کعبه از لات و هـبل، غـرق تألّم نشود

کعبه خود سنگ نشانیست که ره گم نشود            به خداوند، به قـرآن و به جان ثقـلـین

قـبـلۀ اصلی عـشاق جهان است حسین